Józef Wybicki – znany przede wszystkim jako autor polskiego hymnu narodowego. Mniej wiemy o tym, że był on wybitnym humanistą epoki oświecenia, prawnikiem, pedagogiem, geografem, posłem, senatorem, poetą, a nawet pisarzem dramatycznym. Józef Wybicki urodził się 29.09.1747 r. w Będominie pod Kościerzyną na Kaszubach. Miał liczne rodzeństwo. Jego brat był księdzem, a aż cztery z siedmiu sióstr zostały zakonnicami.

Mając 20 lat Wybicki został wybrany posłem na Sejm.  W 1775 r. ożenił się z Kunegundą Drwęską, jednakże po kilku miesiącach Kunegunda zmarła. Od 1777 r. brał czynny udział w pracach Komisji Edukacji Narodowej. Działalnością Wybickiego interesował się król Stanisław August Poniatowski i zapraszał go na obiady czwartkowe. W 1779 r. Wybicki napisał pierwszą sztukę, tragedię „Zygmunt August”. Mając 33 lata ożenił się po raz drugi z Esterą Wierusz – Kowalską, pochodzącą ze Wschowy. W latach 1782-1787 przychodziły na świat ich dzieci: Teresa, Łukasz, Józef. Po ślubie Wybicki kupił wieś Manieczki w Wielkopolsce. W 1797 r. wyjechał do Włoch, gdzie między 16 a 19 lipca tego samego roku ułożył Pieśń Legionów Polskich we Włoszech. W 1802 r. powrócił do Polski. Mógł jedynie zamieszkać we Wrocławiu pod dozorem policyjnym. Angażował się w prace Komisji Rządzącej, co docenił Napoleon i przywrócił mu skonfiskowane wcześniej przez władze pruskie Manieczki. Wybicki posiadał liczne grono przyjaciół m.in. w Poznaniu, Lesznie i Kościanie. Uważał się za wielkopolanina, co wielokrotnie podkreślał. Został odznaczony Złotym Krzyżem Legii Honorowe i Orderem Orła Białego. Zmarł 10.03.1822 r. na febrę. Pochowano go w Brodnicy koło Śremu, a w 1923 r. jego prochy przeniesiono do poznańskiego Kościoła św. Wojciecha.